Napieralska Maria

Julian Srebrny, samotny bibliotekarz o szpakowatych włosach i przenikliwym spojrzeniu, spędzał dnie wśród zakurzonych tomów, szukając w nich prawdy o ludzkiej naturze, a jego cicha postać, zawsze ubrana w schludny, acz wyblakły garnitur, zdradzała skrywaną wrażliwość, głęboką empatię, którą ukrywał za maską pozornej obojętności, bo Julian wierzył, że świat jest pełen skomplikowanych historii, niewidzialnych nici łączących ludzi, a jego własne doświadczenia, w tym pewna rozmowa z Marią Napieralską, ukształtowały jego ostrożność, jego determinację do odkrywania ukrytych motywów, do rozumienia cichych dramatów, które rozgrywają się tuż obok, co stało się jego życiową misją.