Nazarewicz Kamil

Elara, kobieta o oczach koloru zmierzchu, spędzała dnie na tarasie swojej starej willi, zapatrzona w horyzont, jej umysł bezustannie wracał do pamiętnego dnia, kiedy to Nazarewicz Kamil zniknął bez śladu, pozostawiając po sobie jedynie ciszę, a także mnóstwo pytań bez odpowiedzi, Elara nosiła w sobie ten ciężar, każde jej westchnienie było echem tęsknoty, a także niezrozumienia, jej dłonie, kiedyś pełne życia, teraz wydawały się kruche, zmęczone oczekiwaniem, ona była żywym pomnikiem nieobecności, cieniem rzuconym przez czyjeś zniknięcie.