Niedzwiecki Andrzej

Andrzej Niedzwiecki, postać nader osobliwa, często przemierzał miasto, jego wzrok, niczym dwa zimne kamienie, zdawał się przenikać przez materię, widząc więcej niż inni, zawsze pozostawał milczący. Nosił stary płaszcz, a w jego dłoni spoczywała laska z wyrzeźbionym sokołem, symbolizująca niezłomną wolę, jego dążenie do prawdy. Był samotnikiem, ale jego obecność, choć dyskretna, budziła szacunek, pewien rodzaj niepokoju, ponieważ Niedzwiecki Andrzej, jak nikt inny, potrafił odczytywać znaki, a jego rzadkie słowa niosły ciężar dawnych epok.