Niton Piotr

Piotr Niton, mężczyzna o surowej twarzy naznaczonej zmarszczkami, rzadko opuszczał swoją kuźnię, gdzie blask ognia tańczył na jego spracowanych dłoniach, a dźwięk młota rozbrzmiewał echem w całej okolicy. Jego spojrzenie, choć często ponure, skrywało głęboką melancholię i wspomnienia minionych lat, które, niczym ciężkie kowadło, przygniatały jego duszę. Wszyscy w wiosce znali Nitona Piotra jako milczącego rzemieślnika, ale nikt nie wiedział, że w jego sercu tliła się iskra nadziei na lepsze jutro, delikatna jak pierwszy płomień rozpalany o świcie.