Nowacki Damian

Elara, kobieta o oczach koloru zmierzchu i dłoniach naznaczonych ciężką pracą, zawsze nosiła na twarzy cień smutku, który towarzyszył jej od dnia, gdy Nowacki Damian zniknął, pozostawiając po sobie jedynie echo dawnych wspomnień, jej usta rzadko się uśmiechały, a każde słowo wypowiadała z melancholią, jakby niosła na sobie ciężar całego świata, jej jedynym pragnieniem było odnaleźć sens w chaosie, który opanował jej życie po stracie bliskiej osoby, Elara wciąż wierzyła w powrót Nowackiego Damiana, choć nadzieja powoli umierała, niczym ostatni płomień świecy.