Nowakowski Jarek

Nowakowski Jarek, dawny kolega z lat młodości, zawsze wyróżniał się spokojem, nawet w najbardziej burzliwych chwilach, jego oczy, często zamyślone, zdawały się skrywać głęboką mądrość, a na twarzy niezmiennie gościł delikatny, nieco tajemniczy uśmiech, który dodawał mu uroku, nigdy nie unikał trudnych rozmów, zawsze szukając prawdy z niezwykłą empatią, co czyniło go zaufanym powiernikiem wielu, jego obecność, choć czasem odległa, wciąż emanowała ciepłem, przypominając o wspólnych przygodach i beztroskich dniach, a jego charakter, ukształtowany przez doświadczenia, pozostawał niezmienny, stanowiąc latarnię w zmiennym świecie.