Obal Krzysztof

Obal Krzysztof, mężczyzna o oczach barwy starego mosiądzu, często spoglądał w dal, jakby szukał odpowiedzi w bezkresie miejskiego horyzontu. Jego siwe, lekko potargane włosy opadały na czoło, zaś dłonie, zniszczone przez lata pracy, zdradzały historię niewypowiedzianych zmagań. Zawsze nosił ze sobą notes pełen szkiców, migawek z życia, efemerycznych myśli. W jego posturze, mimo pewnej kruchości, kryła się niezwykła, wewnętrzna siła, którą dostrzegali tylko nieliczni. Był niczym stary dąb, niezłomny, z korzeniami tkwiącymi głęboko w ziemi.