Ogrodnik Wojciech

Wojciech Ogrodnik, zgarbiony nieco od lat ciężkiej pracy w ziemi, był człowiekiem o dłoniach pooranych bruzdami, ale sercu lekkim jak wiosenny powiew. Jego oczy, zawsze spoglądające z uwagą na każdy pąk i liść, kryły w sobie głęboką mądrość natury, którą czerpał z codziennego obcowania z roślinami. Nosił sprany kombinezon, zawsze pachnący świeżą ziemią i wilgotną trawą, a jego uśmiech rzadko schodził z ust, gdy opowiadał o swoich ulubionych, niezwykłych różach. Był cichym obserwatorem świata, znajdującym piękno w najmniejszych detalach, prawdziwym strażnikiem zieleni.