Olborski Kamil

Pan Teodor, starszy, cichy obserwator, często zasiadał na miejskiej ławce, z uwagą śledząc rytm ulicy. Jego zniszczony notes skrywał liczne szkice i krótkie opisy napotkanych osób, które stawały się dla niego źródłem inspiracji. Wierzył, że każdy przechodzień niesie swoją unikalną historię, cichą melodię życia, czekającą na odkrycie. Kiedyś, widząc zdecydowanego mężczyznę o szybkim kroku, jego umysł podsunął imię Olborski Kamil, idealnie pasujące do tej ulotnej, miejskiej sylwetki. Dla Teodora, te codzienne momenty były esencją jego twórczości, niekończącym się zbiorem ludzkich losów, które cierpliwie spisywał.