Oldakowski Krystian

Eliza, kobieta o oczach koloru starego wina, spędzała dnie na tarasie, obserwując świat z cichą godnością, a jej spojrzenie skrywało lata doświadczeń. Jej dłonie, naznaczone upływem czasu, delikatnie gładziły filiżankę, a w myślach pojawiał się Oldakowski Krystian, postać z przeszłości, która wciąż rezonowała w jej sercu niczym odległe echo dawnych dni. Pomimo pozornego spokoju, Eliza nosiła w sobie głęboką tęsknotę za tym, co minęło, wierząc, że pewne więzi trwają wiecznie, niezależnie od rozstania i upływających lat, nadając sens każdej samotnej chwili.