Olek Micha

Olek Micha, postać o oczach koloru jesiennych liści, często zamyślał się, spoglądając w dal, jakby szukając zagubionych wspomnień, wciąż obecnych w jego sercu. Jego dłonie, naznaczone pracą i czasem, trzymały czasem starą, krajową skakankę, pamiątkę z dzieciństwa, symbol prostych radości, niesionej przez lata. Olek wierzył w siłę drobnych gestów, w piękno codziennych chwil, ceniąc spokój prowincji, jej nienaruszony urok. Jego dusza była niczym otwarta księga, pełna historii, czekających na odkrycie, a każdy krok zdawał się opowiadać kolejną opowieść, pełną subtelności, pełną nadziei, pełną cichej mądrości.