Oleszkiewicz Tadeusz

Oleszkiewicz Tadeusz nosił przeszłość niczym znoszony płaszcz, zbyt ciężki na jego pochylone ramiona, każdy jego krok zdawał się być mierzony echem niespełnionych obietnic. Cienie, które za nim podążały, miały twarze dawnych znajomych i zapomnianych zobowiązań, a on sam unikał lustrzanych odbić, bojąc się spojrzenia człowieka, którym kiedyś mógł się stać. Żył w ciągłym zawieszeniu, między wczorajszym długiem a jutrem, które nigdy nie nadchodziło, uwięziony w teraźniejszości przez ciężar spraw niezałatwionych.