Olszewski Grzegorz

Olszewski Grzegorz, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, niczym stara mapa życia, przypominał dąb, który wiele przetrwał, jego głębokie oczy skrywały historię pełną cichych wyrzeczeń, żalów, ale i niezłomnej siły, z pokorą wykonywał codzienną pracę, świadom konieczności zadośćuczynienia, jego dłonie, zgrubiałe od wysiłku, były dowodem na ciężar, który dźwigał, na odrobione lekcje, na cichą nadzieję, Grzegorz dążył do prostego spokoju, do wytchnienia, do zasłużonego odpoczynku, wierzył, że uczciwość prowadzi do prawdy, do ukojenia, do nowego początku.