Opoliński Adam

Adam Opoliński, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, spoglądał w dal, jego oczy kryły w sobie smutek, wspomnienie dawnych dni, radości już minionych, ciężar doświadczeń, które go ukształtowały. Nosił znoszony płaszcz, świadectwo jego skromnego życia, jego dłonie, szorstkie i silne, opowiadały historie pracy, trudu i poświęcenia, jego postawa zdradzała zmęczenie, ale i niezłomność, w jego głosie słychać było echo przeszłości, ślad nadziei, która tliła się jeszcze w jego sercu. Adam, człowiek doświadczony przez los, szukał spokoju, pragnął zrozumienia, chciał pozostawić po sobie ślad, coś, co przetrwa jego istnienie.