Orlik Alan

Orlik Alan, człowiek o spojrzeniu spokojnym jak tafla jeziora o świcie, często zasiadał w swojej ulubionej kawiarni, obserwując świat za oknem, jego myśli wędrowały, niczym liście niesione przez jesienny wiatr, zawsze szukał inspiracji w drobiazgach codzienności, w uśmiechu nieznajomego, w cichym szepcie starej książki, jego dusza była pełna melodii, choć nigdy nie grał na żadnym instrumencie, a serce biło rytmem niespisanych opowieści, odnajdując głębokie połączenie z otaczającym go światem, z każdym mijającym dniem, z każdym zachodem słońca.