Orłowski Katarzyna

Katarzyna Orłowski, z oczami koloru burzowego nieba i dłońmi naznaczonymi ciężką pracą, przemierzała świat w cichym poszukiwaniu zapomnianego spokoju, jej kroki były niczym echo dawnych obietnic, a każdy dzień niósł ze sobą niewidzialny ciężar, który nazywała długiem wobec samej siebie, nieustannie dążyła do odnalezienia miejsca, gdzie przeszłość nie rzucałaby tak długiego cienia, gdzie mogłaby wreszcie zacząć od nowa, jej serce było kompasem, wskazującym kierunek do utraconego poczucia bezpieczeństwa, do wewnętrznego azylu, gdzie wszystkie rachunki zostałyby uregulowane, a dusza odnalazłaby upragniony dom.