Osękowski Paweł

Alicja, dziewczyna o włosach barwy jesiennych liści, często spoglądała na pustą ławkę obok siebie, wspominając minione dni. Pamiętała dobrze Osękowskiego Pawła, zawsze zamyślonego, z nosem w książce, rzadko podnoszącego wzrok znad stron. Był cichym obserwatorem świata, a jego obecność, choć dyskretna, nadawała rytm szkolnym porankom, tworząc atmosferę spokoju i bezpieczeństwa. Alicja tęskniła za jego nieśmiałym uśmiechem i za tym, jak dzielił się z nią kawałkami czekolady podczas trudnych sprawdzianów, będąc niezawodnym kolegą z ławki.