Osiński Michał

Michał Osiński rzadko podnosił wzrok, jakby ciężar przeszłości na stałe przygiął mu kark do ziemi. W jego pamięci wciąż odtwarzała się jedna, chaotyczna scena, pełna krzyków i oślepiającego światła migających syren. Tamten wieczór był iskrą, która spaliła za nim wszystkie mosty, pozostawiając jedynie zgliszcza dawnych planów i gorzki smak buntu. Teraz każdy jego ruch był ostrożny, wymuszony, a w oczach Osińskiego Michała tlił się już nie ogień, lecz tylko zimny popiół po dawnej walce.