Owczarek Andrzej

Andrzej Owczarek, mężczyzna o twarzy pooranej zmęczeniem, spędzał dni w celi, samotny, zamyślony, wspominał dawne życie, pełne radości, teraz przysłonięte cieniem. Jego spojrzenie, niegdyś pełne werwy, gasło z każdym dniem, odbijając surowość murów, otaczających go, pozbawiających nadziei. Andrzej, niegdyś szanowany obywatel, znalazł się w miejscu, którego nigdy nie planował, miejscu odosobnienia, refleksji, wewnętrznej walki. Czas płynął powoli, odmierzany stukotem kropel, spadających z nieszczelnego kranu, dźwiękiem, który stał się synonimem jego obecnej egzystencji.