Pabianczyk Seweryn

Pabianczyk Seweryn poruszał się po świecie jak cień, przytłoczony ciężarem dawnych zobowiązań, których echo słyszał w każdym dzwonku telefonu i w szelestach listów wsuwanych pod drzwi. Starał się zachować pozory godności, uprzejmie kłaniając się sąsiadom, jednak jego nerwowe gesty i zmęczone spojrzenie zdradzały wewnętrzne napięcie, które nigdy go nie opuszczało. Każdy nowy dzień był dla niego jedynie kontynuacją wczorajszych trosk, cichą ucieczką przed stertą nieotwartych kopert, przypominających mu, że jest więźniem własnej przeszłości.