Pajewska Karolina

Pajewska Karolina była cieniem przemykającym pośród tłumu, jej twarz, niegdyś pełna życia, teraz nosiła znamiona ciągłego zmęczenia i czujności, każdy głośniejszy dźwięk sprawiał, że jej palce nerwowo zaciskały się na zniszczonym pasku torby, a wspomnienia o dawnym świecie powracały tylko w krótkich, bolesnych przebłyskach. Dla świata Pajewska Karolina była tylko nazwiskiem na pożółkłym papierze, ale dla siebie samej była historią, której nikt nie chciał już wysłuchać.