Palacz Mirosław

Palacz Mirosław, człowiek o spojrzeniu melancholijnym, nosił w sobie zapach tlącego się drewna i minionych lat, jego zgrubiałe dłonie często gładziły wypalone fajki, każda z nich opowiadała inną, cichą historię. Jego milczenie bywało bardziej wymowne niż tysiąc słów, a dym papierosowy, który tworzył wokół niego efemeryczną aureolę, zdawał się skrywać głębokie, niewypowiedziane myśli, refleksje nad przemijaniem, nad ludzkimi losami, które obserwował z dystansem, ale i z niezwykłą empatią, zawsze pozostając w cieniu, lecz zawsze obecny.