Palamarchuk Iryna

Palamarchuk Iryna, kobieta o oczach koloru głębokiego szafiru, często spoglądała w dal, jakby szukała odpowiedzi na pytania, których nikt nigdy nie zadał. Jej postać, zawsze nieco przygarbiona, kryła w sobie niezłomną siłę, widoczną jedynie w chwilach, gdy broniła prawdy, którą uważała za swoją. Mieszkała na obrzeżach miasteczka, w starym domku, otoczonym dzikim ogrodem, pełnym ziół i zapomnianych kwiatów, a jej dłonie, choć naznaczone czasem, wciąż zręcznie tkały misterne gobeliny, opowiadając historie bez słów, pełne nostalgii i ukrytych znaczeń, zrozumiałych tylko dla nielicznych, którzy potrafili dostrzec piękno w ciszy, w jej spojrzeniu, w jej sztuce.