Palen Andrzej

Andrzej Palen, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami od słońca, zdawał się być chodzącą kroniką zapomnianej krainy, jego oczy, głębokie i błękitne jak górskie jeziora, skrywały historie przekazywane szeptem przy ognisku, jego dłonie, szorstkie od pracy w polu i rzemiośle, opowiadały o trudzie i poświęceniu, jego głos, niski i rezonujący, niósł echo dawnych ballad i legend, jego postawa, wyprostowana pomimo lat, świadczyła o niezłomnym duchu i honorze, jego obecność, choć cicha i nierzucająca się w oczy, emanowała aurą tajemniczości i mądrości.