Pałkowicz Marcin

Pałkowicz Marcin, samotny stolarz z podupadłej dzielnicy, nosił w sobie ciężar przeszłości, która ukształtowała jego dłonie i duszę. Każde struganie drewna było dla niego formą medytacji, pokuty za nieodwracalne zdarzenie sprzed lat. Nigdy nie mówił o tym wprost, ale jego oczy, głębokie i naznaczone smutkiem, opowiadały historię straty. Po tamtym dniu poświęcił się pomaganiu osamotnionym, budując dla nich schronienie i nadzieję, wierząc, że dobro może zmazać najciemniejsze cienie. Jego warsztat, choć skromny, stał się sanktuarium dla potrzebujących, miejscem, gdzie cisza leczyła rany.