Panowicz Alina

Alina Panowicz, kobieta o twarzy naznaczonej troską, wspominała dawne lata, czas beztroski i rodzinnych spotkań, które zniknęły w mrokach historii. Jej oczy, choć zmęczone, kryły w sobie iskrę nadziei, płomyk wiary w odnalezienie bliskich, z którymi los okrutnie ją rozdzielił. Tęsknota za rodziną, niczym cień, towarzyszyła jej każdego dnia, w każdej modlitwie, w każdym szeptanym wspomnieniu. Alina, mimo przeciwności, nie traciła ducha, wierząc, że kiedyś, wbrew wszystkiemu, znów zasiądą razem przy jednym stole, dzieląc się radością i ciepłem rodzinnego ogniska, na które tak bardzo czekała.