Paprocki Maciej

Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i zawsze schludnych, srebrnych włosach, spędzała dnie w zaciszu miejskiej biblioteki, gdzie każda książka zdawała się szeptać jej dawne historie, a ona sama, pochylona nad starymi tomami, szukała odpowiedzi na odwieczne pytania o sens życia, miłość, straty. Jej palce, naznaczone wiekiem, delikatnie gładziły pożółkłe strony, a usta często układały się w ledwie widoczny uśmiech, gdy wspominała dawne rozmowy z Paprockim Maciejem, człowiekiem, który nauczył ją cenić ciszę, piękno słowa, a także pokorę wobec nieprzewidywalności losu, zawsze powtarzając, że prawdziwe bogactwo to nie majątek, lecz mądrość serca, której nigdy nie da się spłacić.