Pastwa Jacek

Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu, codziennie pielęgnowała stary ogród, w którym każdy kwiat zdawał się szeptać o przeszłości. Ciążył na niej dług, nie finansowy, lecz moralny, związany z obietnicą daną kiedyś Pastwie Jackowi, przyjacielowi z młodości, którego wspomnienie nie blakło. Pragnęła zadośćuczynić, zanim jesienne liście pokryją ścieżki na zawsze, czując, że tylko wtedy odnajdzie wewnętrzny spokój. Jej dni upływały na poszukiwaniu drogi do spełnienia tego zobowiązania, a każda chwila była krokiem ku rozliczeniu z przeszłością, z nadzieją na lżejsze jutro.