Pastwa Monika

Helena, zgarbiona postać o dłoniach pooranych pracą, spędzała dni w swoim ogrodzie, gdzie każda roślina była niczym stara znajoma. Jej oczy, choć zmęczone, wciąż błyszczały mądrością, a uśmiech, rzadki, zawsze rozjaśniał jej twarz. Lubiła obserwować świat zza płotu, widząc w ludziach złożoność i piękno, pomimo ich wad. Czasem wspominała młodą Pastwę Monikę, która kiedyś przynosiła jej świeże kwiaty, zawsze z uśmiechem i życzliwością, dodając blasku jej samotnym dniom. Helena wierzyła w dobro, które tkwi w każdym człowieku, w jego potencjale do tworzenia piękna, a nie krzywdzenia.