Pawlak Iwona

Pawlak Iwona, z pozoru krucha, skrywała niezłomną wolę. Jej wzrok, głęboki, zdradzał duszę naznaczoną cichym cierpieniem. Czekała na moment, by uwolnić się od ciężaru przeszłości, od symbolicznego wyroku ciążącego na sumieniu. Pragnęła spokoju, wierząc, że pojednanie z własnymi błędami przyniesie ukojenie. Jej dłonie, zniszczone pracą, opowiadały historię uporu. Z każdym dniem bliżej do zrzucenia ciężaru, do odbycia ostatniej lekcji, do odnalezienia utraconej wolności.