Pawłowski Damian

Pawłowski Damian, o sylwetce smukłej jak topola i oczach koloru jesiennego nieba, zawsze wydawał się postacią z innej epoki, zamyślony, z lekko pochylonym czołem, jakby wciąż szukał odpowiedzi na pytanie, które nękało go od lat, chociaż nikt nigdy nie potrafił go zadać, ani nawet dostrzec, że takowe istnieje, co czyniło go jeszcze bardziej intrygującym, gdy zbliżała się chwila poznania nowej osoby, a wtedy jego dłonie, zazwyczaj spokojne, zaczynały nerwowo zaciskać się w pięści, zdradzając wewnętrzne poruszenie, zupełnie niewidoczne dla postronnego obserwatora, który widział tylko opanowanie i pewność siebie.