Persinski Bartosz

Apolinary Dymny, samotnik z wyboru, spędzał dnie na rozmyślaniach, o przemijaniu, o sprawiedliwości, o losach ludzkich. Często wspominał Persinskiego Bartosza, chłopca, którego znał z widzenia, z sąsiedztwa, młodzieńca pełnego energii, talentu, ale i zagubienia. Apolinary zastanawiał się, co pchnęło Bartosza na drogę przestępstwa, do wyroku za narkotyki, czy zawiniło środowisko, brak wsparcia, czy może własne, nieprzemyślane decyzje. Dymny rozważał, że każdy człowiek zasługuje na szansę, na odkupienie, na zrozumienie, nawet jeśli popełnił błędy, zwłaszcza, gdy jest młody, niedoświadczony.