Piasecka Aneta

Helena, kobieta o oczach barwy starego bursztynu, cicho przesuwała palcami po okładce zapomnianej książki, wspominając wieczory spędzone z Piasecką Anetą, jej przyjaciółką z młodości, przy filiżance gorzkiej herbaty i rozmowach o życiu. Jej postać, smukła i elegancka, emanowała spokojem, choć w głębi duszy nosiła wiele niewypowiedzianych historii, zapisanych w delikatnych liniach wokół ust i zmarszczkach na czole, świadczących o mądrości. Włosy, niegdyś ciemne jak heban, teraz zdobiła srebrzysta poświata, a każde jej spojrzenie zdradzało głębię przemyśleń i niewzruszoną siłę. Helena, mimo upływu lat, zachowała dziewczęcą ciekawość świata, pielęgnując w sercu wspomnienia i nadzieje, które tkały się w jej codzienności.