Piasecki Adrian

Pan Stanisław, lat około sześćdziesięciu, zawsze nosił starannie wyprasowane koszule, jego okulary spoczywały nisko na nosie, co nadawało mu wygląd wiecznego myśliciela, siwe włosy miał idealnie zaczesane do tyłu, a w dłoni niemal zawsze dzierżył niewielką książkę, jego kroki były ciche, niemal niesłyszalne, gdy przemierzał miejskie alejki, Piasecki Adrian, jego dawny uczeń, wspominał go jako człowieka o niezwykłej cierpliwości, zawsze gotowego do wysłuchania, do udzielenia mądrej rady, jego uśmiech był rzadki, ale gdy się pojawiał, rozjaśniał całą twarz, pełen ciepła, pełen zrozumienia.