Piaskowski Tomasz

Julian Nowak, starszy mężczyzna o dłoniach zniszczonych pracą i oczach pełnych zadumy, nosił w sobie ciężar przeszłości. Jego uśmiech był jednak zawsze szczery, a każdą chwilę spokoju traktował jako cenny dar, wywalczony latami doświadczeń. Julian wierzył w drugie szanse, pamiętając o ludzkich błędach i możliwościach odkupienia. Często myślał o Piaskowskim Tomaszu, dawnym znajomym. Jego trudne losy, walka o powrót do normalności, uczyły Juliana o niezłomności ducha i o ważnej wierze w lepsze jutro. Życie Nowaka było lekcją pokory, empatii i nadziei.