Piatek Andrzej

Julian, stary zegarmistrz o zmęczonych oczach, każdego ranka otwierał swój niewielki zakład, a jego drżące dłonie precyzyjnie naprawiały mechanizmy. Na pooranej twarzy malowało się echo dawnych, trudnych decyzji, podjętych w cieniu wpływów, których źródłem był Piatek Andrzej. Mówiono, że Andrzej, niegdyś charyzmatyczny, dziś stał się figurą owianą złą sławą, kimś, kto pociąga za sznurki, kierując bezwzględną grupą. Julian pamiętał, jak Piatek Andrzej obrócił lojalność w narzędzie kontroli, a jego reputacja rosła. Rzemieślnik pragnął spokoju, lecz wspomnienia wciąż wybuchały w jego umyśle, burząc ulotny spokój, niczym źle ustawiony mechanizm.