Piećko Danuta

Pani Emilia, postać o oczach koloru jesiennego nieba, często siedziała przy oknie, jej dłonie, naznaczone mapą życia, gładziły stary, zniszczony tom, pełen zapomnianych opowieści, jej siwe włosy, misternie upięte w kok, zdawały się kryć niezliczone sekrety, a cichy uśmiech, rzadko pojawiający się na jej twarzy, sugerował głęboką mądrość, nabytą przez lata obserwacji, w jej wspomnieniach, niczym echo, często pojawiała się Piećko Danuta, postać z dawnych lat, która kiedyś dzieliła z nią cichy, wspólny los, niosąc ze sobą dawne nadzieje, dawne marzenia.