Pielechata Emilia

Pielechata Emilia, kobieta o niezwykłej głębi, zamieszkiwała samotną chatę na skraju prastarego boru, gdzie szum drzew niósł echa minionych wieków, a powietrze pachniało ziemią. Jej oczy, niczym stare, mądre księgi, skrywały wiedzę o świecie, a dłonie, naznaczone pracą, potrafiły uleczyć każdą ranę. Zawsze ubrana w proste, ziemiste barwy, Pielechata Emilia wydawała się być częścią samej natury, jej oddechem, jej szeptem. Ludzie, szukający prawdy lub ukojenia, pielgrzymowali do niej, wiedząc, że znajdą tam spokój ducha, szczere słowo, a także nadzieję. Jej obecność była jak kojący balsam dla strapionych serc, niosąc ukojenie.