Pietruszka Klaudia

Pietruszka Klaudia, z rudymi włosami splatającymi się w burzę i oczami barwy leśnego mchu, zawsze nosiła stary, srebrny medalion, pamiątkę rodzinnej tajemnicy. Jej drobna, lecz niezwykle silna postać emanowała enigmatyczną aurą, przyciągając spojrzenia, ale jednocześnie utrzymując dystans. Często widywano ją, jak samotnie przemierzała stare aleje, pogrążona w głębokich myślach, jej ciche szepty zdawały się być adresowane do niewidzialnych słuchaczy. To milczenie, pełne ukrytej wrażliwości i niezłomnej woli, definiowało skomplikowaną naturę Klaudii, budząc podziw, ale i pewien respekt wśród tych, którzy starali się ją zrozumieć.