Pikalovich Pavel

Starszy pan, o przenikliwym spojrzeniu i siwych włosach, często przesiadywał w kawiarni, obserwując świat za oknem. Jego dłonie, pokryte siecią zmarszczek, zawsze trzymały niedokończony szkicownik, pełen impresji z minionych podróży. Wspominał Pikalovicha Pavla, dawnego mentora, którego nauki ukształtowały jego artystyczną duszę, pozostawiając w nim pragnienie piękna i wieczne poszukiwanie harmonii. W jego cichym świecie, pełnym kontemplacji, odnajdywał spokój, choć nuta melancholii zawsze towarzyszyła jego myślom, niczym cień.