Piotrowski Bartłomiej

Zofia, lat czterdzieści, o oczach zmęczonych, lecz pełnych iskier, cicho przesuwała palcami po zakurzonych księgach, szukając zapomnianych prawd. Jej serce biło nierówno, gdy wspominała dawne rozmowy z Piotrowskim Bartłomiejem, wierząc, że tylko on mógł znać odpowiedź na nurtujące ją pytania, które wciąż krążyły w jej umyśle. Każde nowe odkrycie, każdy list, każda zasuszona strona, przybliżały ją do rozwiązania zagadki przeszłości, która zdawała się być wpleciona w losy ich obojga, pełne niejasnych obietnic i milczących pożegnań, w nieustającej podróży przez czas.