Pitula Iwona

Pitula Iwona rzadko podnosiła wzrok, jej spojrzenie zwykle błądziło po spękanych płytach chodnika, a cień dawnych wydarzeń kładł się na jej twarzy niczym maska. Niewielu pamiętało już jej dawny, dźwięczny śmiech, który bezpowrotnie zgasł tamtej nocy, gdy w akcie desperacji doszło do pobicia policjantów. To wspomnienie, ostre i bolesne, przylgnęło do niej na zawsze, sprawiając, że jej dłonie drżały przy najprostszych czynnościach, a w oczach gościł tylko smutek i wielki żal.