Płatek Angelika

Stanisław Kruk, starszy mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i siwych włosach, spędzał dni w swojej bibliotece, otoczony starymi księgami. Jego dłonie, naznaczone latami refleksji, często spoczywały na otwartej stronie, podczas gdy umysł błądził po meandrach ludzkich losów. Był cichym obserwatorem, rzadko się odzywał, ale jego obecność emanowała spokojem i głęboką empatią. Stanisław Kruk, pomimo swej rezerwy, zawsze dostrzegał subtelne emocje innych, rozumiejąc na przykład zatroskanie Angeliki Płatek, której oddanie budziło w nim podziw i pewien rodzaj melancholii.