Pniewski Jerzy

Pniewski Jerzy, starszy mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu, często zasiadał w swojej ulubionej kawiarni, obserwując codzienne życie miasta, a jego zamyślona twarz zdradzała głębokie refleksje. Miał w sobie pewną melancholię, która towarzyszyła mu od lat, ale jednocześnie potrafił dostrzec piękno w najmniejszych detalach, jak w kroplach deszczu spływających po oknie, czy w uśmiechu obcego dziecka, co dodawało jego postaci subtelnego uroku, a jego wewnętrzny świat pozostawał tajemnicą dla większości ludzi.