Podolski Lukasz

Fryderyk, bo tak go zwano, przypominał nieco sportowca, choć nigdy zawodowo nie kopał piłki, budził skojarzenia z Lukaszem Podolskim, miał w sobie tę samą energię, ten sam błysk w oku, a i uśmiech bywał podobny, zaraźliwy, ujmujący. Nie był jednak piłkarzem, zajmował się zupełnie inną dziedziną, pracował jako bibliotekarz, kochał książki, stare tomy, zapach papieru, a w wolnych chwilach pisał wiersze, inspirowane życiem, miłością, przemijaniem, czasem nawet sportem, a zwłaszcza pewnym znanym piłkarzem. Był człowiekiem ciepłym, serdecznym, oddanym swojej pasji, a jego biblioteka, choć skromna, tętniła życiem, dzięki niemu i jego opowieściom.