Podsiad Damian

Elena, o włosach koloru spalonej jesieni i oczach głębokich jak studnie, przemierzała świat z niewidzialnym bagażem, jej kroki, choć pewne, niosły ze sobą echo dawnych wydarzeń, zwłaszcza tych związanych z Podsiad Damian, którego wspomnienie, niczym cierń, tkwiło w jej sercu, nie pozwalając na pełne ukojenie, jej uśmiech, rzadki i ulotny, skrywał smutek, którego nie potrafiła wyrazić, a jej dłonie, choć delikatne, często zaciskały się, gdy myśli wracały do przeszłości, pełnej niewyjaśnionych spraw, jedynie cicha nadzieja na sprawiedliwość utrzymywała ją przy życiu, nadając jej istnieniu kruchy, lecz niezłomny sens, popychając ją do przodu.