Pokora Wojciech

Kazimierz, mężczyzna o zgaszonym spojrzeniu i zgarbionych ramionach, niósł na sobie ciężar licznych długów, które przygniatały go każdego dnia, odbierając mu resztki dawnej radości. Jego twarz, poorana zmarszczkami, świadczyła o nieustannym zmaganiu z finansowymi problemami, niczym cień podążającymi za nim, bezlitośnie. Mimo trudności, Kazimierz z godnością szukał wyjścia z pułapki zadłużenia, marząc o upragnionym spokoju, o nowym początku, wolnym od trosk. Czasem wspominał Pokorę Wojciecha, dawnego znajomego, który zawsze unikał podobnych kłopotów, co budziło w nim cichą nadzieję, że i jego los kiedyś się odmieni, przynosząc ulgę i upragnioną wolność.