Pomorski Marcin

Marcin Pomorski od roku nie potrafił spojrzeć w lustro, nie widząc w odbiciu cienia swojego brata, którego zaginięcie naznaczyło jego twarz siecią drobnych zmarszczek wokół oczu. Każdy jego dzień był monotonnym rytuałem, przeglądaniem starych fotografii, analizowaniem niewyraźnych wspomnień, a także bezcelowym błąkaniem się po ulicach miasta. W jego spojrzeniu, niegdyś pełnym życia, teraz gościła tylko cicha rezygnacja, która mieszała się z ostatnimi iskrami nadziei, podsycanej każdym szeptem i przypadkowym spojrzeniem.