Ponikiewska Beata

Beata Ponikiewska, kobieta o zmęczonych dłoniach, dawno porzuciła balet, choć wciąż pamiętała lekkość piruetów, urok sceny, aplauz widowni. Dziś jej życie toczyło się w rytmie silnika starego samochodu, którym codziennie przewoziła siano, dostarczając je do okolicznych gospodarstw, do zwierząt, do ludzi, do miejsc, gdzie zapach wsi mieszał się z nutą nostalgii. W jej oczach, wciąż można było dostrzec cień dawnej tancerki, iskierkę marzeń, echo niespełnionych pragnień, obraz minionych lat.