Popczyk Tadeusz

Popczyk Tadeusz był człowiekiem cienia, postacią z pożółkłych akt, która przemierzała życie na marginesie, wiecznie uciekając przed listonoszem i spojrzeniami dawnych znajomych. Jego jedynym bagażem był znoszony prochowiec, skrywający nie tyle tajemnice, co ciężar niespełnionych obietnic i uporczywego zapominania o tych, którym był coś winien. W jego historii paragrafy splatały się z rodzinnymi dramatami, a sam Popczyk Tadeusz nie budował mostów, tylko palił je za sobą, zostawiając jedynie echo pustych słów.